Wróżby i inne bzdety | Przepowiednia 1

To było słoneczne jesienne popołudnie. Wigilia świętego Andrzeja. Ja i moje dwie przyjaciółki, Iza i Weronika, szłyśmy ulicą, śmiejąc się głośno. Szczerze powiedziawszy same nie wiedziałyśmy, z czego się śmiejemy. Po prostu było wesoło.

Wybierałyśmy się do Magdy, naszej koleżanki z klasy. Miałyśmy zrobić sobie wieczór wróżb. Wiecie, takie tam głupoty w stylu „twój przyszły mąż będzie miał na imię Alojzy”. Magda znalazła w domu starą książkę z wróżbami, które „PODOBNO się sprawdzają”. Jestem sceptykiem, jeśli chodzi o wróżby, ale byłam pewna, że będzie dobra zabawa. Zadzwoniłyśmy do drzwi mieszkania Magdy. Otworzyła jej mama.

– Wejdźcie, w dużym pokoju jest salon wróżb magicznych – wskazała ręką na drzwi do jednego z pokoi.

Poszłyśmy więc. W „salonie wróżb” było już sporo osób.

– Jej, ona chyba całą szkołę zaprosiła! – stwierdziła Iza.

– Nie, tylko pół – sprostowała Magda – Rozgośćcie się. Wróżenie zaczynamy punktualnie o siedemnastej. Tymczasem zapraszam na seans filmu „Totalna Magia”.

Spojrzałyśmy na siebie zaskoczone.

– Cóż za zorganizowanie! – zdziwiłam się.

– To do niej niepodobne… – przyznała Weronika.

Przytaknęłyśmy jej. Dołączyłyśmy do grupy oglądającej film. Widziałam go ze sto razy, więc postanowiłam poszukać sobie innej rozrywki.

Zatrzymałam się przy stoliku z przekąskami i zaczerpnęłam z niej garść chipsów.

– Widzę, że apetyt dopisuje! –Anka, dziewczyna z którą nie lubimy się od przedszkola, nie mogła się powstrzymać od głupiego komentarza.

– Może – odwróciłam się od niej. Spojrzałam na zegar. Wróżenie dopiero za dwadzieścia minut… Rozejrzałam się po salonie. Mój wzrok zatrzymał się na namiocie, zrobionym z koców. Siedziała w nich jakaś dziewczyna. Nie znałam jej. Postanowiłam to zmienić.

– Hej! – odezwałam się.

Spojrzała na mnie spod gęstej, długiej blond grzywki.

– Cześć.

– Jestem Dagmara, a ty?

– Olka. Jestem kuzynką Magdy. Przyjechałam na tydzień.

Skrzywiłam się. Olka patrzyła na mnie podejrzliwym wzrokiem.

– O co ci chodzi? – zapytała w końcu.

Westchnęłam. Dobra, powiem jej.

– Nie przepadam za Magdą.

– To zostaniemy przyjaciółkami! – widząc moje zdziwienie pospieszyła z wyjaśnieniem – Ja też jej nie lubię. Może chcesz, żebym ci powróżyła?

Spojrzałam na zegarek. Oficjalne wróżenie miało się zacząć za piętnaście minut.

– Tak, jasne. Chętnie.

Usiadłam obok Olki. Dziewczyna wyciągnęła karty i rozłożyła je na podłodze.

– Wybierz trzynaście kart – rzuciła tajemniczym głosem.

Wykonałam polecenie, tak jak i inne.

– Teraz zadaj w myślach pytanie, a karty na nie odpowiedzą.

Uśmiechnęłam się. Tak, już widzę, jak „karty odpowiadają na moje pytanie”. Mimo wszystko zapytałam w myślach: „Co mnie czeka w miłości?”

Olka odsłoniła pierwszą kartę.

– Miłość już niedługo cię znajdzie.

Oho, dobra jest!

– Nawet szybciej niż myślisz.

– I co? Kiedy? –zainteresowałam się.

– Karty nie mówią niczego dokładnie.

No tak. Wróżby. Mogłam się tego domyślić.

– Ale stanie się to w innych od codzienności okolicznościach. Wtedy miłość zapuka do drzwi – skończyła Olka. Ze zdumieniem zauważyłam, że już wszystkie trzynaście kart było odsłonięte.

– Ale głupoty – uśmiechnęłam się.

– Wiem. Ale Magda kazała mi wróżyć. Ona wierzy w takie bzdety.

– Ale odpowiedziałaś na moje pytanie. To trochę zastanawiające…

– Wcale nie – zaprzeczyła Olka – Wszyscy pytają o to samo.

– No, nic. Wracam do moich przyjaciółek. Pewnie mnie szukają – wstałam, zahaczając głową o brzeg namiotu.

– Ok., to pa!

Kiedy wyszłam, poczułam, że musze do toalety. Gdy przechodziłam obok drzwi wejściowych, rozległo się pukanie.

– Mógłby ktoś otworzyć? – zawołała z kuchni mama Magdy.

Otworzyłam więc.

W progu stał przemoczony chłopak.

– Ale ulewa! – stęknął. – Mogłabyś poprosić Magdę?

– Tak, jasne. A kto pyta?

– Jej brat.

Wpuściłam więc go i poszłam do salonu po Magdę. Po drodze wciąż słyszałam słowa Olki: „Miłość zapuka do drzwi”.